بشر زاده ی حماقت است

دلم میخواد حرف بزنم

داد بزنم 

گربه کنم

درددل کنم

اما وقتش که میرسه ی لبخد مودبانه میزنم

هنرِ تنهایی

من آدم رابطه های کوتاه مدتم؛ زندگی همیشه همه چیز به من داده، تا وقتی که بیش از حد نخواستمش...

درس بزرگیه و هربار سنگین  تر  از قبل منو به خودم میاره

ماها باید یاد بگیریم که دلبسته بشیم ولی وابسته نه... 

نمیدونم دوریِ که کسی که دلبسته شی انقدر خفقان آوره؟ جداییش چطور؟

قبلا با از دست دادن منزوی میشدم الان خلوت میکنم

میدونی، درد تنهایی خجالت آور بودنشه... با کسی در موردش حرف نمیزنی چون شرم آوره که بدونن چه آدم غیر قابل تحملی هستی...