تعطیل

تا اطلاع ثانوی تعطیل است

معذرت از دوست عزیزم

الکی

انقده بدم میاد یهو میذاری میری

یک لحظه من...فقط من

دهانم را باز میکنم

برای بلعیدن جرعه ای هوا

بی هوا میچرخم

رنگ ها را قاطی میکنم

روی دیوار سفید اتاق چنگ میزنم

نفسم میگیرد

زانو میزنم

دستانم دور گلویم حلقه میشود

دهانم را بی هدف باز و بسته میکنم

چشمانم سیاهی میرود

و بعد 

نفسم برمیگردد

سرفه ای میکنم

باز هم

سرم از حجم بی امان سرفه ها درد میگیرد

چشمانم را باز میکنم

سرفه میکنم

خون میپاشد روی کف سفید اتاق

دستانم را محکم میکشم رویش

بلکه پاک شود

سیاهی چشمانم با سرخی خون قاطی میشود

گوشم سووت میکشد و سرم خالی میشود

درواز میکشم

می لرزم

خودم را بغل میکنم

نمیفهمم کی خوابم می برد

تطور

انگار حرف میرسد تا نوک زبانم و نمی آید

مثل اشک که میرسد پشت چشمانم...

دلم رهایی میخواست

بی قید شدم

اسیر آزادی بودن

بندی است 

که خودت، "من" را به زنجیر میکشی

نه سنگینی باری بر دوشم است

نه خستگی

نه بغض

نه زاری

بیزار هم نیستم

"من" برای خودم سنگینم

لاشی

خواب احمق لایق عقل وی است 
همچو او بی قیمت است و لاشی است .

عزیزان دل این لاشی (لا+ شی ٔ) اون لاشی نیس...

دری وری

ینی ماهایی که چشامون قهوه ایه خوشگل نیستیم؟

everlasting love

"درد" و که برعکس کنی میشه "درد"

اما "درمان" و که برعکس کنی میشه "نامرد"....

خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

دهانت را می‌بویند

مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.

دلت را می‌بویند

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و عشق را

کنارِ تیرکِ راهبند

تازیانه می‌زنند.

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد 

در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما

آتش را

به سوخت‌بارِ سرود و شعر

فروزان می‌دارند.

به اندیشیدن خطر مکن.

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

آن که بر در می‌کوبد شباهنگام

به کُشتنِ چراغ آمده است.

نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند

بر گذرگاه‌ها مستقر

با کُنده و ساتوری خون‌آلود

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند

و ترانه را بر دهان.

 

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کبابِ قناری

بر آتشِ سوسن و یاس

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

ابلیسِ پیروزْمست

سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.

خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

یکی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید