باختنه که به آدم هویت میده

خُنُک آن قمار باز که بباخت هر چه بودش

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر...

مارا به نیمه پر لیوان چکار

قبلن وقتی میخواتم بنویسم

سرم پر میشد از صدا

پر از جیغ و پر از هیاهو

الان خالیم

نه اینه سبک باشم

تهی ـَم

درد و دل، دردِ دل

خدایا، هرازگاهی دلم میخواد گلگی کنم

نمیدونم حقشو دارک یا نه

میدونم خیلی جاها بهم لطف کردی

اما بی انصافی نیس اگه بگم به یسریا خیلی بیش از اینا لطف کردی

خدایا هربار که به من هدیه دادی، عوضش ی زخم هم کنارش گذاشتی

ناشکر نیستم

کفر نمیگم به والله

خدایا دلخورم فقط،

به تو نگم ب کی بگم

ناراحتم از نرسیدن

اما ناراخت دارم که آرزوی منو به کسی دادی که لیاقتشو نداش... به خدا نداش...

+چقد خوبه ک اینجا هیکس منو نمیشناسه...